از ویترین‌‌‌‌‌سازی عهد عتیق تا فانتزی‌های قرن 21 بر نمای شهر

با روند پرشتاب توسعه اقتصادی چین، چهار برابر شدن نرخ رشد این کشور در طول دو دهة اول قرن 21 و روند رو به رشد جهانی‌‌شدن، اجرای برنامه‌های توسعه‌ای گوناگون و عظیم در شهرهای مختلف چین امری دور از ذهن نیست. پکن و شانگهای از جمله شهرهایی هستند که با برخورداری از درهای اقتصادی باز و ارتباط با دنیای پیرامون قبل از سایر شهرهای چین جهانی‌شدن را تجربه کردند. در مسیر توسعه با بهره‌گیری از قانون عدم مالکیت شخصی، چهرة شانگهای به عنوان شهر تجاری و یکی از سه قطب اقتصادی دنیا و پکن به عنوان شهری توریستی، تاریخی و یکی از قدیمی‌ترین پایتخت‌های جهان، متحول شد. در این توسعه شتاب‌زده دو رویکرد نسبتاً افراطی بر برنامه‌های توسعه شهرهای چین حاکم است؛ گاه اخذ رویکرد بین‌المللی که در آن بلوارهای وسیع، برج‌ها و مجتمع‌ها جایگزین بناهای ویران‌شده می‌شوند و گاه رویکرد تاریخی اساس کار می‌شود. در هر حال هر دو منعکس‌کننده تصویر چین قرن 21 هستند. بسیاری از پروژه‌های حاضر چین تقلیدی سطحی و ارزان از معماری گذشته یا شیفتگی به رویکردهای بین‌المللی است که سبب از دست رفتن تاریخ اکنون در شانگهای تجاری و پکن تاریخی شده است. دو منطقه «کیانمن» در شهر پکن و «پودونگ» در شهر شانگهای نمونه بارزی از توسعه‌های شهری اخیر کشور چین است. اتخاذ دو رویکرد مختلف به شکل‌دهی سیمای آنها نتایج متفاوت از درک و ذهنیت مخاطب را القا می‌کند. در این تحقیق با معرفی دو رویکرد تاریخ‌گرا و بین‌المللی در دو نمونه کیانمن و پودونگ، نتایج تصمیمات مدیریت شهری در شکل دادن به نمای شهر مطابق با اهداف هویتی، کاربردی و زیباشناسی منظر شهری بررسی می‌شود.